Nga Charles Dunst (JTA) – Të enjten, Arabia Saudite dhe Rusia hapën turneun e Kupës së Botës FIFA 2018 përpara 81.000 tifozëve në stadiumin Luzhniki të Moskës pavarësisht shqetësimeve mbi të dhënat e të drejtave të njeriut të vendit pritës.

Ndërsa Arabia Saudite dhe Irani do të shërbejnë si shpresëdhënës të Lindjes së Mesme të këtij viti, Izraeli nuk ka arritur të arrijë jetë në finalet e kompeticionit fubollistik që zhvilohet çdo katër vjet që nga 1970, në Meksikë.

Nuk është tërësisht për mungesë talentesh apo përpjekje, por ndoshta për shkak të një vendimi politik dhe gjeografik që e bën Izraelin të mos luajë me fqinjët më të afërt.

Në vitin 2018, kualifikimi i Kupës së Botës, Izraeli garoi në Grupin G të Bashkimit Evropian të Futbollit, së bashku me kampionin spanjoll të vitit 2012 dhe 2006 kampionin e Italisë, si edhe me Shqipërinë, Maqedoninë dhe Lihtenshtajnin. Fqinjët kufitarë të Izraelit – me përjashtim të Egjiptit, një shteti afrikan që është pjesë e Konfederatës së Futbollit Afrikan – luajtën në Konfederatën e Futbollit të Azisë, apo AFC.

Kjo bën e bën shumë të vështirë për izraelitët, të cilët janë të detyruar të përballen me fuqi shumëvjeçare si Spanja dhe Italia. (Edhe prapë, Izraeli arriti të zhvillojë shfaqje të forta, duke humbur 1-0 në të dyja skuadrat e frikshme.)

Federata Izraelite e Futbollit më parë konkurroi në konfederatën aziatike (AFC), fillimisht duke u bashkuar në vitin 1954. Por shumë anëtarë të AFC-së shpejt filluan një bojkot sportiv të Izraelit. Bojkoti arriti një katastrofë në vitin 1958: Izraeli, në kualifikimet për Kupën Botërore të vitit, fitoi grupin e saj në zonën afrikane dhe aziatike pa u përballur me një kundërshtar të vetëm, për shkak të tërheqjeve të motivuara politikisht nga Turqia, Indonezia dhe Sudani.

Megjithëse Izraeli vazhdoi të konkurronte brenda AFC, duke pritur dhe fituar Kupën e saj të 1964, rivalët nga vendet më së shumti myslimane, duke përfshirë Afganistanin, Indonezinë dhe Iranin, u tërhoqën nga konkurrenca, duke krijuar një kllapë të paparë dhe të panevojshme liliputiane me Izraelin, Indinë, Korenë e Jugut dhe Hong Kongun.

Në vitin 1974, mes rritjes së nacionalizmit arab dhe solidaritetit me popullin palestinez, AFC e përjashtoi Izraelin nga konfederata në një votim 17-13 të organizuar dhe të udhëhequr nga Kuvajti. Kjo e detyroi shtetin hebre në 20 vjet të humbte në shkretëtirën e futbollit. Izraeli përfundimisht siguroi anëtarësimin e plotë në UEFA, bllokun evropian, në vitin 1994. Izraeli mbetet i vetmi shtet në UEFA që nuk ka asnjë territor në kontinentin evropian.

Izraeli thotë se ka gjetur një strehim të dashur, nëse jo gjithmonë të lehtë, në Evropë.

“Ne preferojmë që klubet tona dhe ekipet kombëtare të luajnë në nivel evropian”, tha Shtabi Barzel, një zëdhënës i Shoqatës së Futbollit të Izraelit, për JTA. “Ne gjejmë një shtëpi të ngrohtë, mikpritëse dhe sfiduese në Evropë”.

Megjithatë, kultura e futbollit evropian mund të jetë antagoniste ndaj hebrenjve, gjoja “çifute” dhe vizitorëve izraelitë.  Kur Hapoel Tel Aviv luajti klubin Siroki Brej në Bosnjë në 2007, tifozët e Brej bërtitën “Sieg Heil” dhe bënë përshëndetje naziste. Gjatë një miqësoreje të organizuar nga Hungaria dhe Izraeli në vitin 2013, tifozët hungarezë e përshëndetën këtë të fundit me këngë të “hebrenjve të ndyrë” dhe “Heil Benito Mussolini”.

Me gjithë një rritje të antisemitizmit evropian, Izraeli ende duket se i sheh lojtarët e vet si ambasadorë të vullnetit të mirë të vlerave të vendit. (Për shembull, kapiteni i ekipit, Bibras Nathko, është një mysliman Circassian-  Kauakazi, Rusi). Nëse luajtja në Evropë dëmton shanset tij për pjesëmarrje në Kupën e Botës, ajo gjithashtu i jep vlefshmërinë e Izraelit si një vend perëndimor, tolerant dhe demokratik.

Ministria izraelite e Punëve të Jashtme, në faqen zyrtare të saj kulturore kushtuar sporteve, reklamon dukshëm se “atletët e Izraelit, si futbollisti Yossi Benayoun (i cili luajti për Chelsea FC famshme të Anglisë), rregullisht bëjnë një ndikim dhe një emër për veten e tyre” duke shtuar se “lojtarët e futbollit izraelit po ndikojnë gjithnjë e më shumë në skenën botërore, ku 20 futbollistë izraelitë aktualisht luajnë në klubet më të mira evropiane”.

Paragjykimet anti-izraelite nuk kanë “absolutisht asnjë efekt” në aftësinë e ekipit për të konkurruar ndërkombëtarisht, tha Barzel për JTA (Jewish Telegrafic Agency), duke folur në emër të Federatës.

“Ne gëzojmë mikpritje të mirë kudo që vizitojmë dhe [ne jemi] të lumtur të presim të gjithë vizitorët”, tha ai. “Ne jemi të sigurt se ndjenja është reciproke.”

Përveç, natyrisht, në Iran, Arabinë Saudite, Tunizi dhe Liban, mes AFC-së dhe Konfederatës së anëtarëve të Futbollit Afrikan, të cilët refuzojnë të lejojnë atletët e tyre përkatës të konkurrojnë kundër izraelitëve.

Federata izraelite, megjithatë, refuzon një kthim të mundshëm në konferencën aziatike, edhe pse konfederata përbëhet nga shtete që në fushën e futbollit janë dukshëm më të ulët se ato në Evropë.

I pyetur nëse Izraeli do të kishte një shans më të mirë në kualifikimin e Kupës së Botës në qoftë se konkurronte në Azi, Barzel siguroi një kundërpërgjigje të ndershme dhe të sinqertë: “Jo”.

I pyetur nëse Izraeli do të ishte i gatshëm të kthehej në AFC me ftesë, Barzel u përgjigj në mënyrë të ngjashme.

“Jo,” tha ai. “Ne jemi duke qëndruar në Evropë.”

(Marrë nga Times of Israel)