Nga Gideon Levy

Le t’i japim perandorit hakun e tij. Në detin e urrejtjes që na rrethon dhe kritikave në rritje ndaj Benjamin Netanyahut, është e lejueshme, madje e detyrueshme, që të nxjerrim në pah pika të ndritshme të politikave të tij. Për habinë e korit të zhurmshëm të armiqve, në të vërtetë ekzistojnë pika të tilla të ndritshme.

Më e madhja prej tyre? Netanjahu nuk është një nxitës lufte. Ngjarjet e muajve të fundit e kanë provuar përsëri. Armiku i gjysmës së vendit është një nga kryeministrat më pacifistë që kemi patur ndonjëherë, me një bilanc të vetëm të një lufte të iniciuar në dhjetëra vitet e tij në pushtet.

Paraardhësi i Netanjahut, Ehud Olmert, një njeri shumë i qartë i paqes, filloi dy luftëra në tre vitet e tij në detyrë, dy prej të cilave sollën humbje të panevojshme, kur kishte mundësi të tjera. Pra, le të gëzohemi për perandorin, të paktën në këtë vështrim; ai ka parandaluar gjakderdhjen – asnjë aktivitet të keq në Izrael.

Në detin e tij të dështimeve, midis të gjitha dëmeve që ka bërë, bilanci i tij ndriçohet me shkëlqim nga ky fakt. Është e dyshimtë që një politikan i vetëm izraelit do të kishte marrë gjatë gjashtë muajve të kaluar pa mobilizuar trupat dhe dërgimin e aeroplanëve në Gaza për një raund tjetër gjakderdhjeje të pajustifikuar dhe të padobishëm.

E djathta e ka goditur dhe e ka bërë atë siç tashmë e ka bërë zakon, duke i kërkuar që të godasë, të vrasë, të shkatërrojë dhe të zhdukë. Izraelitët që jetojnë pranë Gazës kanë bërë presion ndaj tij për t’u hakmarrë ndaj flakëve që lëshohen nga bombat zjarrvënesë që vijnë nga bombat zjarrvënëse ajrore ; edhe qendra dhe e ashtuquajtura majtë e kanë shtyrë atë të bëjë diçka, e cila në Izrael gjithmonë do të thotë diçka luftarake, duke i kërkuar atij që të bëjë diçka “vendimtare”.

Çdo të premte në mbrëmje duket se lufta do të shpërthente në mëngjesin e së dielës. Netanjahu qëndroi në tokë. Cilido qoftë motivi i tij, ai ka shmangur gjakderdhjen, gjakun e ushtarëve dhe mijëra civilëve të pafuqishëm të cilët do të ishin masakruar si gjatë shkeljeve të mëparshme të ushtrisë. Ata i detyrohen jetën e tyre Netanjahut.

Ndoshta ai mësoi një mësim nga lufta e tij e vetme, Operacioni “Protective Edge” (Mbrotja e kufijve) në vitin 2014 dhe mijëra të vdekur të panevojshëm. Ky konflikt përfundoi ashtu siç bëjnë të gjitha keqbërjet e Gazës: me asgjë.

Por nxjerrja e mësimeve logjike nga përvoja është një gjë e rrallë midis kryeministrave izraelitë. Ne jemi të lejuar të dyshojmë Netanjahu për të pasur motivet e mëvonshme – duke u përgatitur për një luftë në veri ose për një konflikt të çmendur me Iranin, ose për arsye egoiste politike. Por ferri me motive: Pas disa muajve të traumave për banorët e komuniteteve kufitare në Gaza, Netanjahu nuk ka zgjedhur një luftë hakmarrjeje.

Përkundërt kundërshtarit të tij të një ministri të mbrojtjes, një ministri të arsimit luftënxitës dhe shtytjes dhe jargëzimit nga të ashtuquajturat media të krahut të majtë për të nisur një luftë tjetër, Netanyahu nuk veproi si Netanyahu. Personi që u mbështjellë si një fletë letre përpara një grupi të vogël njerëzish zhurmues dhe racistë në jug të Tel Avivit rreth një marrëveshjeje të azilkërkuesit të propozuar nga OKB, ishte si një luan kundër koalicionit të luftës, me ndihmën e shefit të shtabit të ushtrisë. Ai duhet të jetë i nderuar për këtë.

Dhe rezultati: Raportet gjatë fundjavës së një marrëveshjeje, të ngjashme me ato të arritura pas çdo lufte, me vetëm një ndryshim të vogël: Këtë herë, skena e kërkuar për hakmarrësit izraelitë – lufta – u shmang. Për fat të keq, arsyet për të lëvduar Netanyahun janë të kufizuara. Pavarësisht nga shmangia e luftës, kryeministri nuk pati guximin të merrte hapin kritik për të zgjidhur çështjen e Gazës.

Ai e kupton qartë se forca nuk do të zgjidhë asgjë, por nuk ka guxuar të ndërmarrë hapat e nevojshëm: të lëshojë Gazën dhe të bisedojë me Hamasin. Paratë e Katarit janë të mira, depozitat e naftës janë thelbësore, por këto janë të vetmet ndihma për një rajon në katastrofë. Netanyahu e di këtë dhe nuk bën asgjë për këtë.

Sa e bukur është të lavdërohet Netanjahu për përmbajtjen e tij, por shumë keq ai nuk planifikon të vazhdojë përgjatë rrugës së habitshme që ai ka zgjedhur. Ai nuk është ende një njeri paqeje, pasi këtë titull joshës do ta kishte; dhe me sa duket ai kurrë nuk do të jetë. Por, ai gjithashtu nuk është njeri i luftës. Në Izraelin e tij, kjo ofron pak rehati.

Marrë nga “Haaretz”

Gideon Levy është një editorialist i gazetës “Haaretz” dhe një anëtar i bordit redaktues të gazetës.