Nga Moria Yishay, Guida Turistike Izraelite në Shqipëri

Më pëlqen të udhëtoj, si shumica e njerëzve. Deri në vitin e kaluar, shkoja në një vend të ri për një fundjavë të gjatë dhe u ktheva në Izrael. Vitin e kaluar kam vendosur të udhëtoj nëpër disa vende të Ballkanit për një muaj. Tre nga vendet ku unë kam qenë janë vende që unë kam udhëtuar më parë kështu që kam qëndruar aty vetëm për disa ditë. Vendet e reja që dëshiroja të shihja ishin Shqipëria, Kosova dhe Maqedonia. Ndryshe nga udhëtimet e mia të mëparshme, unë nuk kam planifikuar asgjë dhe vetëm kam lëvizur – gjë që nuk ishte një ide e mençur në Shqipëri, por për fat të mirë, kam takuar njerëz shumë të mirë.

Shqiptari i parë që takova ishte Ervini (i cili është si një vëlla për mua tani), i cili më këshilloi se ku të shkoj dhe çfarë të shoh. Ai gjithashtu ofroi për të larë rrobat e mia – të cilat unë me të vërtetë i kasha të nevojshme pas dy javësh udhëtimesh dhe në një çantë shpinë. Ai gjithashtu më bind që të udhëtoj në Kosovë për një periudhë më të gjatë, të cilën e kam planifikuar, gjë që ishte një këshillë e madhe.

Shqiptari i dytë që unë njoh është nga Kosova, Blerat. Ne u takuam në një hotel në Tiranë. Ne patëm një bisedë të mrekulueshme për besimet kryesore në kulturën shqiptare. Ai gjithashtu më siguroi se, unë do të kisha dikë që të më ndihmonte kur të shkoja në Prishtinë. Mirëdashja e Bleratit ishte aq e lëvizshme, saqë më krijoi lot gëzimi. Nuk ishte e vetmja herë që kam qarë, për shkak të mirësisë shqiptare…

Unë mbërrita në Kosovë dhe unë kisha frikë të thoja që isha nga Izraeli – e cila ishte sigurisht shumë pa kuptim. Çdo person që dëgjoi se isha izraelit u habita dhe më falënderoi për ardhjen në vendin e tij. Edhe sot, kur jam në Kosovë shpresoj që kosovarët do të më pyesin se nga jam unë … Gjatë gjithë kohës që kam kaluar në Kosovë, Ervini dhe Blerati kanë qëndruar në kontakt për t’u siguruar që unë jam “ok” – gjë që në fakt, isha, falë për mikun e Bleratit, Jimmy. Edhe pse ishte shumë i zënë, ai më tregoi rreth Prishtinës, më ndihmoi të shkoj nga Prishtina në Pejë dhe më bëri të qaj, por për një arsye të mirë.

Destinacioni im i ardhshëm ishte Shkupi. Isha në një furgon me të cilin tani jam një mik i mirë im, Erzeni. Ne të dy shkuam në Shkup dhe e kaluam atë ditë në atë qytet jo tërheqës. Kemi mbetur në kontakt dhe kemi arritur të takohemi përsëri në Prishtinë. Ashtu si njerëzit e tjerë për të cilët kam biseduar, Erzeni ishte i këndshëm dhe i ëmbël për mua dhe siguroi se unë do të provoj flija – e cila ishte “ok”…

Pas kthimit në Izrael, Ervini më ofroi të punoja në Shqipëri në turizëm. Ishte një vendim i frikshëm – të largohesha nga shtëpia, familja dhe miqtë në një vend tjetër. Në fillim mendova se do të luftoja këtu kur është fjala për ushqime të caktuara dhe jetën e përditshme. Kur është fjala për ushqim – definitivisht nuk ka problem. Jeta e përditshme – është ndryshe nga Izraeli, por e menaxhueshme.

Shqipëria është e bukur, me ushqim të shkëlqyer (dhe birrë), me besim  të lirë fetar dhe shumë më tepër. Aseti më i madh i Shqipërisë është populli. Mirësia dhe ngrohtësia e shqiptarëve nuk është diçka që e hasni kudo. Është e vetmja gjë që thonë të gjithë turistët – shqiptarët janë aq të bukur! Nëna ime erdhi të vizitojë në maj dhe pasi takoi miqtë e mi (dhe familjen time shqiptare), ajo ndaloi të shqetësohej për mua dhe shpresonte të martohesha me një burrë të mirë shqiptar.

Shqipëria është tani shtëpia ime larg atdheut tim, dhe duke punuar në turizëm, i pëlqej të dyja botët: takimi me izraelitët dhe t’u tregoj atyre Shqipërinë.

Faleminderit dhe toda.