Nga Danny Danon

Çdo vit, në Ditën e Përkujtimit, vizitoj varrin e babait tim të ndjerë, Yosef Danon. Babai im është një nga më shumë se 23,000 që dhanë jetën e tyre në mënyrë që të jemi në gjendje të jetojmë në paqe dhe siguri në Tokën e Izraelit.

Pas secilit prej ushtarëve tanë të rënë, ekziston një histori që mund të mbushë rafte të tërë librash. Secili nga burrat dhe gratë tona të guximshme kishte një familje, miq, shpresa dhe ëndrra që nuk do të realizohen kurrë.

Babai im, Josef, lindi në Aleksandri, Egjipt, si djali i madh i një familje me nëntë veta. Ai emigroi në Izrael në moshën 10-vjeçare me gjithë familjen e tij.

Ata erdhën pa para, duke lënë tërësinë e sendeve të tyre në Egjipt, pasi ishte e ndaluar të merrte diçka jashtë vendit.

Pavarësisht nga mungesat dhe masat shtrënguese të kampit tranzit ku ai u rrit, ai ndjeu një lidhje të thellë me Tokën e Izraelit. Me kalimin e viteve, babai im njohu çdo shteg dhe çdo fshat. Ai u bë një nga lundruesit më të mirë që IDF ka pasur ndonjëherë në radhët e tij.

Gjatë një prej detyrave të tij të rezervës në Luginën Jordan, ai pësoi një dëmtim të rëndë në kokë në një betejë me terroristët që ishin infiltruar në Izrael. Ai luftoi me dëmtimet e tij për shumë vite të dhimbshme, derisa ato përfundimisht çuan në vdekjen e tij.
Pavarësisht nga vështirësitë që pësoi, babai im mbeti optimist dhe, për çudinë tonë, edhe më shumë pas dëmtimeve akute që mori. Ai u ngrit në çdo sfidë që jeta i hodhi dhe nuk u dorëzua kurrë.

Për shkak të karakterit të tij unik dhe përvojave të jetës, ne zgjodhëm të gdhendim gurin e tij të varrit me mbishkrimin “Ai luftoi gjithë jetën e tij”. Kjo është dëshmia jonë për qëndresën dhe optimizmin e tij të pafund.

Fati e ka atë që yahrzeit i vdekjes së babait tim shoqërohet me Ditën e Përkujtimit. Çdo vit, ndiej që përkujtimi im personal dhe kombëtar ndërthuren. Ndërsa shoqëroj nënën time në varrin e babait tim me familjen dhe miqtë, ushtarë të rinj përgatiten për ceremoninë shtetërore në Varrezat Kiryat Shaul në Tel Aviv. Ndërsa ne shqiptojmë një lutje përkujtimore të heshtur për babanë tim, ata ndezin mijëra qirinj përkujtimore për ushtarët që me vetëmohim dhanë jetën e tyre për shtetin tonë.

Vitin e kaluar, për shkak të kurorës, nuk mund ta vizitoja varrin e babait tim. Këtë vit unë përsëri do të kthehem me familjen dhe miqtë e ngushtë të cilët do të tregojnë historitë e guximit, vendosmërisë dhe sensit të humorit të babait tim. Oreksi im për këto histori është i pandërprerë.
Ne, familjet e pikëlluara, nuk i harrojmë kurrë. Pas një viti pandemie, ka një farë ngushëllimi për të qenë në gjendje të vizitoni personalisht varret, të merrni pjesë në ceremoni, të unifikoni kujtimet tona dhe të lidheni dhe të përqafoheni me popullin e Izraelit.

Në këtë ditë të veçantë që u krijua në kujtim të ushtarëve të rënë në Izrael, çdo e ve, prind ose vëlla ose motër e pikëlluar do të ribashkohet me kujtimet individuale të të dashurve të tyre. Ne gjithashtu do të ndajmë kujtimet kolektive të burrave dhe grave tanë IDF që luftuan me guxim dhe vdiqën për Izraelin. Albumet e fotove do të rihapen, fotografitë do të ndahen dhe ne do të paraqesim pjesën e mbetur të letrave të tyre nga një kohë e kaluar.

Si një komb që ka sakrifikuar burrat dhe gratë tona në luftën tonë për të mbrojtur popullin tonë dhe vendin tonë, ne, gjatë viteve, kemi zhvilluar një aftësi unike për të qëndruar së bashku në momentet më të vështira. Izraeli, më shumë se çdo komb tjetër në tokë, është tepër i aftë të realizojë në të vërtetë konceptin e bashkimit të ndërsjellë.

Në këtë ditë përkujtimi ne i lëmë mënjanë mosmarrëveshjet tona dhe qëndrojmë së bashku, të bashkuar, si një familje. Ne vajtojmë për humbjen e padurueshme dhe çmojmë ata që dhanë jetën e tyre për popullin dhe atdheun e tyre.

Çdo ditë, megjithë vrimën e përhershme në zemrat tona, ne sigurojmë që kujtesa e të dashurve tanë të jetë e shkruar në të tashmen dhe të ardhmen e Izraelit, ashtu si është gdhendur në të kaluarën e Izraelit. Kujtesa e tyre vazhdon të jetojë. Kontributi i tyre nuk do të harrohet kurrë.

/The Jerusalem Post/